ENGELLERİ AŞMAK…

      Geçirdiği kaza sonrası hayatının geri kalanını tekerlekli sandalyeye bağlı kalarak yaşayacağını öğrendiğinde hayata küsmüştü. Okula geldiği ilk günde arkadaşlarının ona acıyarak bakması onu o kadar yıpratmıştı ki; iyiden iyiye içine kapanmıştı. Okula gitmek istemiyordu artık, çok sevdiği kitaplarını bir kenara atmış kendi içinde oluşturduğu dünyasının karanlıklarına gömülmüştü.

Ve…

Bir gün bir el uzanmıştı kendisine, yıllarca beraber koşup oynadığı bir arkadaşı gelmişti. Gözlerinde ona bakarken acıma hissi taşımayan, seni özledim dostum derken sözlerin yüreğinden döküldüğünü hissettiren bir dosttu gelen. Karanlık dünyasında bir ışık gibi parlamıştı. Arkadaşı sık sık uğruyor, sohbet ediyorlardı, birlikte olduklarında kahkaları çınlatıyordu karanlık dünyasını… Artık karanlık dünyası arkadaşının dostluğunla aydınlanıyordu.

Bir gün arkadaşı geldiğinde hadi çıkıyoruz deyince şaşırmıştı. Nereye? Diye sormağa fırsat bile bulamamıştı. Arkadaşı bir basket maçına götürmüştü onu…

Ve…

Sahada top peşinde coşku ile koşanların kendisinden farkı yoktu. Zevkle seyrediyordu maçı, bağırıyor tezahürat yapıyordu. Çevresindekiler ona acıyarak bakmıyordu. Kendini o kadar rahat hissetmişti ki; bir an kendi bile unutmuştu engelini…

Maç bitmiş, oyuncular sahanın içinde şakalaşıp gülüşüyor etraflarına bir güneş gibi sevgi saçıyorlardı. Bir an durdu, peki benim bunlardan farkım ne? Diye düşündü… Hayatı tadınla yaşamak dururken ben niye hayata küstüm.

Ve…

Eve geldiğinde o gece kendi kendine bir karar aldı. Hayat devam ediyordu ve oda bu hayatı doya doya yaşayacaktı… Sabah erkenden kalktı, hazırlandı ve okuluna gitti. Okul müdürü ile görüştü, okula yeniden dönmek için çareler aradı. O seneyi kaybetmemek için çok çalıştı. Sene sonu sınavlara girerek bütün derslerini verdi.

Yeni yılın ilk zil sesi ile birlikte bütün arkadaşları gibi o da sınıftaki yerini almıştı. Artık ona acıyarak bakanları da umursamıyordu. Her fırsatta maça gidiyor ve kendisi gibi olan insanların yaşama sevincini paylaşıyordu.

Okulda yazdığı bir kompozisyon ödevini de şu cümlelerle sonlandırmıştı.

-        Yaşama sevincimi kaybetmek, benim için yürüyememekten daha büyük bir engeldi. Bu engeli aşmamda arkadaşımın götürdüğü basket maçında izlediğim KARŞIYAKA ENGELLİ BASKET SPOR KULÜBÜ en büyük etken olmuştur. Hayata bağlanmalarına elimde olmadan tutulmuştum. Onlardan yansıyan yaşama sevincinle bende hayata yeniden tutundum. Ben bir engelli olarak kendi engelimi aştım. Ama sizler hala bizlere acıyarak bakarak kendi engellerinizi aşamıyorsunuz. Bizler kendimize acımaktan vazgeçtik, hayattan tad alma mücadelesi veriyoruz. Sizlerde acımak yerine bu mücadelemizde destek verin. Artık sizlerde kendi engellerinizi aşın…

Beni ve benim gibi insanları hayata bağlama mücadelesi veren KARŞIYAKA ENGELLİLER SPOR KULÜBÜ’ ne destek verin.

Saygılarımla…  

Ben engelli değilim, bu yazıyı da engellerimi aştığım için yazdım. Kendimi onların yerine koyarak hissetmeye çalıştım. Sizlerden de ricam bu yazımı okuduğunuzda hiç değilse 1 dakikalığına kendinizi onların yerine koyun ve hissedin. Hiç birimizin hayattan aldığımız bir garanti belgesi yok, yarınların ne getireceğini bilemeyiz…  

Sevgi ve saygılarımla…

Burçak YAZICI    

KARŞIYAKA ENGELLİLER SPOR KULÜBÜ 1999 YILINDA KURULMUŞ OLUP AMACI BEDENSEL ENGELLİ BİREYLERİN SPOR ARACILIĞIYLA TOPLUMA KAZANDIRILMASI VE SOSYALLEŞMESİNİ SAĞLAMAKTIR.