BİR DİKİLİ AĞACIMIZ OLSUN…

Ormanlar; dünyamızın ciğerleri…

Her türlü ihtiyacımızda baş vurduğumuz ağaçlar, kağıttan tutun yakacağa her tür eşyada kullanılan kaynak…

Dünya üzerinde ormanlara dikkat çekmek üzere 21 Mart Dünya Orman Günü ve bu tarihi içine alan haftada Orman haftası olarak kutlanmaktadır. Ormanlara yapılan katliamları engellemek ve halkı Ormanların önemi konusunda bilinçlendirmek için çeşitli etkinlikler düzenlenmektedir bu hafta içerisinde…

Mustafa Kemal ATATÜRK aslında bir ağaç için koca yalıyı yerinden oynatırken Türk Milletine ağacın ve ormanların önemini anlatmaya çalışmıştır. Peki şimdi bizler bu doğal kaynağımıza, ciğerlerimize ne kadar önem veriyoruz. Her gün yok etmek için çaba sarf ediyoruz. Kimimiz kendimize tarla açmak için, kimimiz Orman içi villa yapmak için, kimimiz yakarak, kimimiz keserek katlediyoruz.

Gerçi ciğerlerini yok ettiğini bile bile sigara içen insanların dünyanın ciğerlerini düşünmesini beklemek yanlış olur. Toplum olarak yaratılıştan bizlerde bir zarar verme yeteneği vardır. Ormanlara zarar vererek aslında geleceğimize zarar verdiğimizin farkına bile varmayız. Ondan sonra küresel ısınma, heyelan, kuraklık gibi sorunları yarattığımızı unutup bunlara çözümler arama derdine düşeriz.

Modernleşme adı altında aslında geriliyor muyuz? Diye düşünmeden edemiyorum bazen. Geçen senelerde köye gittiğimizde bir tarlada bir ağaç göstermişti babaannem…

Kocaman bir kayısı ağacı, bak demişti bu babanın ağacı… Şaşırmıştım, nasıl yani diye sordum…

Oturup anlattı; eski insanlardan kalma bir geleneğimizi öğrendim bu sayede… Bir evde bir çocuk dünyaya geldiği zaman onunla beraber büyüsün diye bir fidan dikilirmiş. Hani hep derler ya! ‘’ Dikili bir ağacım yok ‘’ diye işte bu sözde oradan gelmekteymiş. O zaman babam dünyaya gelince babamın dedesi de babam için bir fidan dikmiş. Tıpkı babamın dayıları, teyzeleri ve babaannem için diktiği gibi dünyaya gelen torunları için diktiği gibi… Sordum elimde olmadan babaanne benimde bir ağacım var mı? Diye…

Varmış…

Ben hatırlamasam da ben dünyaya geldiğimde babamın dedesi hayatta imiş ve benim içinde bir fidan dikmiş. Tarla adeta küçük çaplı bir koruluk halindeydi çeşit çeşit ağaçlar vardı. Babaannem tek tek anlattı bana ağaçları göstererek…

Ve…

İşte kızım dedi buda senin ağacın…

Bir ceviz ağacı idi benim ağacım. Bir süre sırtımı dayadım sessizce rüzgarın yapraklarında söylediği şarkıyı dinledim. Bir yandan da yüreğim sevinçle çarpıyordu. Bu ağaç benim ağacım diyordum çığlık çığlığa… İşte eski dediğimiz bazen burun kıvırdığımız insanların ağaca, ormana verdiği önem…

Peki biz modernleşenler ne yapıyoruz… Onların diktiklerini yok ediyoruz… kendi ellerimizle kendi ciğerlerimizi söküyoruz.

Eh moderniz ya! Ağaç gölgesini ne yapalım değil mi? Bizler ancak çadır gölgesinde dinleniriz. Ormanları ne yapalım bizler alışmışız beton yığınları arasında plastik yeşilliklerle avunmaya…

Çok geç olmadan, hayat bizleri pişman etmeden Ormanlarımıza ve doğaya sahip çıkalım.

Bugün bir milat olsun. Bizlerde alıp en azından bir fidan dikelim. Yarın torunlarımıza gösterecek bizimde dikili bir ağacımız olsun.

Bilinçli ve doğayı anlayabilenlerin Orman Haftası kutlu olsun…

Saygılarımla

Burçak YAZICI