HANİ ŞEHİTLER ÖLMEZ’Dİ…

ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ… mi? Sizce artık…

Bu vatan uğruna şehit olan Mehmetçiklerimiz için yürüdük, tüm Türkiye’de… Gerçekten yürüdük mü? Bir avuç vatansever ellerinde bayraklarla yürümeye çalıştı…

Ya diğerleri…

Sesimiz gür çıkacaktı. Dimdik ayaktayız terörü lanetliyoruz diyecektik…

Tek yürek olup şehitlerimizi anacak; ŞEHİTLER ÖLMEZ diye haykıracaktık…

Her belirlenen meydanda sayıları bir avuç vatan sevdalısı ellerinde bayraklarla toplandı. Evet bir avuçtuk sadece sayımız bu kadardı. İçimden demek ki bu ülkede bu kadar TÜRK yaşıyormuş diye geçirdiğimde gözlerimden yaşlar süzülüyordu.

İstanbul, 15 milyonluk İstanbul şehitlerine yürüyememişti. O kadar azınlıktaydık ki, polis bizi engelledi. Taksim meydanında biz şehitlerimizi unutmadık unutturmayacağız diyememiştik. Ellerinde bayraklarla gelen bir avuç ATATÜRK sevdalısı vatan sevdalısı dışındakiler çekilmiş bir köşeden seyretmekle yetiniyordu.

Bizler yürüyemedik ama aynı saatlerde o meydanda PKK’lılar Kandilin bombalanmasını rahatlıkla protesto ediyordu…

İşte o anda kahpe kurşunların öldüremediği şehitlerimizi bu vefasızlık öldürüyordu.

Diğer illerden yapılan yürüyüşlerin manzaraları da farklı değildi. Ellerinde bayraklarla toplasan sayıları elliyi geçmeyecek Vatan aşıkları dışındakiler tuhaf tuhaf seyretmekten öteye gitmiyordu.

Bunlar olurken şehitlerimizin kemikleri sızlıyordu. Belki de sorguluyorlardı, bizler bunun için mi? Şehit düştük.

Bir an sanki kulaklarımda Mustafa Kemal ATATÜRK’ün sesi çınladı; yok bu benim vatanı emanet ettiğim gençlik olamaz diyordu. Bunlar Kurtuluş Savaşında kahramanlık destanı yazanların torunu mu? Diye soruyordu kendi kendine…

Bu duygularla sadece yutkunuyordum akan gözyaşlarım bile artık üzüntümü anlatamıyordu. Yüreğim derinden sızlıyordu. Gözlerimin önünde şehitlerimiz tek tek ölüyordu artık. Onları kendi ellerimizle öldürüyorduk, vefasızlığımızla öldürüyorduk…

Oysa daha Ayyıldızlı Bayrağımızdaki kanları kurumamıştı. Topraktaki şehidimizin kokusu buram buram geliyordu ve bizler bunları duymuyorduk. Boş gözler adeta ellerinde TÜRK BAYRAKLARI ile çırpınan bir avuç yürekli insanı bunlarda ne yaptıklarını zannediyor dercesine suçluyordu.

Bu mu? Şehidimize layık gördüğümüz değer…

Hani şehitler ölmez’di işte göz göre göre şehitlerimizi öldürüyorduk.

Şimdi kalkıp kimse şehitlerimizden helallik istemesin. Bu millete şehidin kanı, canı haramdır. Bu vatan üzerinde yaşayan bu vurdum duymazların aldığı nefes bile haramdır…

Şehitleri kahpe kurşunlar değil ama uğruna can verdiklerinin yaptığı vefasızlık öldürdü… yazık çok yazık…

Hani ŞEHİTLER ÖLMEZ’di…

Burçak YAZICI