PEKİ YA SEVGİ…

Hepimizin aileleri biz çocuklarının en iyi şekilde yetişmesini ister…

Evet genel düşünce budur…

Peki bunu isterken veya bunun için çabalarken aileler yanlışlara düşmez mi?

Eskilerin yani siz büyüklerimizin bizler için sık sık kullandığı bir cümle aklıma geldi…

‘’ BİZ BÜYÜKLERİMİZİN YANINDA BIRAKIN OTURMAYI AĞZIMIZI BİLE AÇAMAZDIK…’’

Sorduğumuzda cevap hazırdır, saygıdan…

Acaba mı?

Düşünüyorum ve mantıklı tek açıklamam korku ile verilen saygı saygımıdır? Sorusuna gelip takılıyorum. İnsan korktuğu kişiye karşı gerçek anlamda saygı duyabilir mi? Zaten sevgi besler mi? Diye sormuyorum bile…

Aklıma geliyor benim yaşıtım olan bir akrabamın babası onu dövmeye başladığında verdiği cevap…

‘’ DÖV DÖV BEN BÜYÜYECEĞİM SEN YAŞLANACAKSIN O ZAMAN BENDE SENİ DÖVECEĞİM…’’

Birden oğlunu döven uzaktan eniştem bu sözlerle sanki bıçaklanmışçasına donup kalmıştı. Evet acı bir gerçek suratına şamar gibi inmişti adeta…

Beni ve ailemi sürekli terbiye anlayışı ile eleştiren bu insan adeta kendine yapılanların acısını çıkardığı oğlunun sözleri karşısında donup kalmıştı…

Belki içinden zamanında babası ile arasında geçenleri düşünmüştü…

Bazen medyaya yansıyor çocuk babasını dövdü.

Hemen hemen hepimiz bunu yuhalıyoruz elimizden gelse tükürüklerle boğacağız bunları…

Evet hiçbir neden anneye babaya el kaldırmanın mazereti olamaz yapılan asla doğru değildir. Ama birde o çocuğun yaşadıklarını düşünmek lazım diyorum…

Terbiye anlayışının korku temeline dayandırıldığı bir ortamda yetişen çocuk ne kadar saygı duyar. Yada saygı duyabilir mi? Sen sus, sen karışma, sana mı? Kaldı gibi sözlerle sürekli önü kesilen dizini dövmeyen kızını döver anlayışı ile şiddet uygulanmasında sakınca görülmeyen bir birey sizce kendine özgüvenini kazanabilir mi? Yarın yetişkin bir birey olduğunda çevresindeki olanlara duyarlı davranabilir mi?

En önemlisi de yarın kendi çocuklarını yetiştirmekte bu yöntemleri kullanmaktan vazgeçer mi?

İşte aile olmak anne baba olmak sadece o çocuğu dünya ya getirip beslemek değildir. Çocuğa önce kişilik kazandırmak ve sonrasında o çocuğa sevgiyi öğretmek gerekir. Ailenin en başlı görevi insan yetiştirmektir.

Bir çocuğun insan olabilmesi için ise sevgiyi bilmesi gerekir. Sevgiyi öğrenmek için öncelikle bu sıcak duyguyu tatması gerekir.

Bu yanlış anlayış maalesef bugün ülkemizin insanlarımızın en önemli sorunu halini almıştır. Terbiye ismi altında baskı ile yetiştirilen bireyler günümüzde her türlü suçu işleyen kişiler olarak bu toplumun kanayan yarası olmaktadır.

Her gün bir vahşet haberi ile karşılaşıyoruz ve sürekli sorulan soru şu oluyor. Bu toplum nereye gidiyor?

Bence asıl sorulması gereken bunlar nereden geliyor? olmalıdır.

Evet terbiye aile terbiyesi…

Peki ya sevgi… Aile sevgisi o nerede…

Burçak YAZICI